Ο Σκίμπε σεβάστηκε την αυθεντική Εθνική μας!

Η Εθνική με την ισοπαλία στο Βέλγιο δεν κέρδισε ακόμη τίποτα. Ούτε καμιά πρόκριση, ούτε καμιά πρωτιά, ούτε κανένα προβάδισμα, ούτε τη... Βοσνία, που παραμένει ο βασικός αντίπαλος. Αυτήν θα την παίξει τον Ιούνιο στην έδρα της, έχοντας πλέον, όμως, τη βεβαιότητα ότι είναι και πάλι η Εθνική Ελλάδας.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Αυτό κέρδισε η Εθνική μας στο Βέλγιο. Και αξίζει όσο όλες οι νίκες μαζί. Στέκεται δίπλα σε κάποιες από τις πιο ιστορικές επιτυχίες που έχει καταφέρει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και τις ξεπερνάει. Σε σημασία και σε προοπτική.

Περισσότερο και από την προσπάθεια που κάνει για την πρόκριση στο Μουντιάλ της Ρωσίας, σημασία είχε για την Εθνική μας να ξαναβρεί το πνεύμα της. Να ξαναγίνει ομάδα. Να βρει το χαμένο της εαυτό. Όχι χαμένο γιατί έπαψε να έχει καλούς παίκτες ή ποιότητα του παρελθόντος. Αλλά γιατί βάλθηκε από μόνη της, για την ακρίβεια το περιβάλλον της ομάδας, να αλλοιώσει αυτόν τον εαυτό της. Να τον κάνει κάτι άλλο, που δεν ήταν. Δεν υπήρχε!

Τώρα, λοιπόν, που η ομάδα ξαναγίνεται ομάδα και τώρα που ξαναβρίσκει τον κανονικό της χαρακτήρα η Εθνική, ας κανονίσουμε πάλι να αρχίσουμε τα... "δεν μας αρέσει το ποδόσφαιρό μας", τα... "πού πάμε με τα μισό μηδέν" και κάτι τέτοια. Η Εθνική μας, σε αυτό το πρόσφατο παρελθόν της, στήριξε τις τεράστιες επιτυχίες της σε κάτι αγώνες όπως αυτός με το Βέλγιο.

Κάπως έτσι πήγαμε στο Euro 2004, με τη νίκη στη Σαραγόσα επί της Ισπανίας. Κάπως έτσι το πήραμε, με παιχνίδια με Γαλλία, Τσεχία και τελικά Πορτογαλία που έμοιαζαν πολύ με τη βραδιά στις Βρυξέλλες. Κάπως έτσι νικήσαμε στην Τουρκία και πήγαμε στο Euro 2008. Κάπως έτσι νικήσαμε στα μπαράζ εκτός έδρας την Ουκρανία και πήγαμε στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Κάπως έτσι στο Euro 2012 κάναμε το 1-0 με την Ρωσία και φτάσαμε στους "8". Επίσης κάπως έτσι, έστω κάπως καλύτερα, πήραμε το ματς με την Ακτή Ελαφοντοστού στο Μουντιάλ της Βραζιλίας και φτάσαμε στους "16".

Και καθόλου έτσι, δεν πορευτήκαμε από τότε, μέχρι το τώρα. Μέχρι την έλευση του Μίκαελ Σκίμπε για την ακρίβεια, που έκανε κάτι απλό. Σεβάστηκε απλώς το παρελθόν της Εθνικής Ελλάδας. Στηρίχθηκε σε αυτό, το αντέγραψε, το έκανε "ξεπατικωτούρα" που λέγαμε και στο σχολείο και το εφάρμοσε. Στο Βέλγιο μάλιστα, σε όλο το μεγαλείο του. Με την επιπλέον στρατηγική κίνηση να διατηρήσει, έχοντας τη δυνατότητα να τους "διαβάσει", τα καλά στοιχεία του Οτο Ρεχάγκελ και τα καλά του Φερνάντο Σάντος.

Η εμφάνιση στο Βέλγιο και η επιβράβευση με το αποτέλεσμα, κάνει κάτι ακόμη. Αρχίζει να γεμίζει και πάλι την Εθνική μας με ποδοσφαιριστές που θα είναι ορκισμένοι σε αυτό το σχέδιο. Που θα το κάνουν ποδοσφαιρική φύση τους. Και θα το υποστηρίζουν με σχεδόν αλάνθαστο τρόπο, όποτε θα έχουν να αντιμετωπίσουν παιχνίδια τέτοιων απαιτήσεων. Για παράδειγμα, στην Εθνική της δεκαετίας 2004 - 2014, δεν θα έκανε κανένας διεθνής το λάθος να ρισκάρει δεύτερη κίτρινη κάρτα, αν δεν υπήρχε πραγματικός λόγος. Από εδώ και πέρα, όμως, έστω και αν μια νίκη χάθηκε, Ταχτσίδης δεν θα ξαναϋπάρξει. Η ομάδα το έμαθε...

Οπως έμαθε πια στο σύνολό της και όχι απλώς και μόνο κάποιοι μεμονωμένοι παίκτες που το είχαν ζήσει, πώς διάολο οι προηγούμενες Εθνικές, μέχρι και την Βραζιλία, έπαιρναν τέτοια αποτελέσματα στο διάβα τους. Αυτή είναι κατάκτηση που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη.